Dizel-električna propulzija sastavljena je od vrsti propulzijskog elektromotora: sinkronog motora s uzbudnim namotima, sinkronog motora s permanentnim magnetima ili asinkronog kaveznog motora te statičkog pretvarača frekvencije ─ ciklokonvertera. Pred propulzijske elektromotore se postavljaju osnovni zahtjevi koji su određeni parametrima brodskog vijka i eksploatacijskim radnim ciklusom, a to su: nizak broj okretaja, veliki moment i sposobnost regulacije brzine. Upravljanje motorima vrši se prijenosom i obradom signala. On predstavlja informaciju koja prolazi određenim medijem. Postoje dva signala koji mogu izlaziti iz senzora: analogni i digitalni. Modulacija je potrebna zbog toga što se najčešće signal koji odašilje informaciju ne nalazi u prikladnom obliku za izravnu upotrebu. Informacija se od izvora do prijemnika prenosi putem određenih komunikacijskih protokola kao primjerice PROFIBUS, Foundation Fieldbus i mnogi drugi. Kod ovakve propulzije najbitniji parametri za regulaciju su mjerenje struje koja protječe kroz statorske namotaje i određivanje pozicije rotora. Prvo se vrši pomoću strujnog transformatora, a drugo preko optičkog apsolutnog enkodera. Regulacija rada običnog propulzijskog elektromotora kod podtrupnih potisnika najčešće se vrši kontrolom brzine na principu vektorske kontrole kod elektromotora s izmjeničnom strujom.